Τον κίνδυνο να αυτοακυρωθεί διατρέχει το πολιτικό σύστημα,
στην προοπτική να προτείνει ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας μη πολιτικό
πρόσωπο. Την ώρα που οι βάσεις του σείονται συθέμελα, κανείς δε φαίνεται να
έχει καταλάβει. Η χώρα διέρχεται βαθιά οικονομική κρίση και συνάμα δραματική κρίση
αξιών και θεσμών.
Παρ’ όλα αυτά, η συζήτηση για τον διάδοχο του Κάρολου
Παπούλια έχει εγκλωβιστεί στην πολιτική τακτικισμών, στην όποια μας έχει
συνηθίσει εδώ και πολλές δεκαετίες το πολιτικό σύστημα.
Αντί να ασχοληθούμε
με τη συζήτηση για την ενίσχυση του θεσμού του ΠτΔ και τα χαρακτηριστικά
του προσώπου που θα φορέσει το κουστούμι του πρώτου πολίτη της χώρας, αντί να αναζητήσουμε
ποιος μπορεί να μας τιμά ως παρουσία και να δώσει στη χώρα την αίγλη, το όραμα
και το αφήγημα που θα συγκινήσει, αναλωνόμαστε
στην αριθμητική και στους πιθανούς συνδυασμούς που θα αθροίσουν το μαγικό
νούμερο 180. Στο βωμό της αριθμητικής διατυπώνονται πλήθος απόψεων, που
στηρίζονται ακόμη και σε υποτιμητικές για την κοινωνία παραδοχές.
Αποδεχόμαστε απλοϊκά και ασμένως ότι ο ΠτΔ είναι μια φιγούρα
χωρίς ισχύ, που απλώς οφείλει να υπάρχει. Πυρήνας της συζήτησης που γίνεται
είναι το δόγμα «αγοράζω χρόνο». Οι σημερινοί εκπρόσωποί μας στη Βουλή έχουν μοναδικό
στόχο, την παραμονή στο αξίωμα τους για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο. Με ένστικτο επιβίωσης, θα ψηφίσουν όποιον
προταθεί. Συνάμα οι δύο πρώην πρωθυπουργοί που σήμερα έχουν την ιδιότητα
του βουλευτή, οι κ.κ. Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, θα πράξουν το ίδιο, σαν
να μην έχουν πολιτική άποψη. Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω και να θεωρήσω ότι
υπάρχουν πρόσωπα που οι πρώην πρωθυπουργοί δεν θα μπορούσαν, για τους δικούς
του λόγους ο καθένας, να ψηφίσουν.
Έχουμε λοιπόν αποδεσμεύσει την εκλογή του ΠτΔ από το πρόσωπο
και τα χαρακτηριστικά του. Στο όνομα της «συναίνεσης» διακινείται ευρέως η
άποψη πως «οι πολίτες δείχνουν να επιθυμούν για ΠτΔ ένα μη πολιτικό πρόσωπο».
Ακόμη κι αν οι πολίτες το επιθυμούν, που αμφιβάλω, ποιος και
με τι κριτήρια θα επιλέξει; Η βάση των προτάσεων θα είναι με όρους
επικαιρότητας ή θα στηρίζεται σε αξίες και αρχές; Και αφού δεν χρειαζόμαστε ΠτΔ
κάποιον πολιτικό, ποιος τελικά είναι ο ιδανικός για την θέση του Προέδρου; Ένας
καταξιωμένος επιστήμων, ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, ένας πολίτης που με το
παράδειγμά του διδάσκει ή μήπως ένας φημισμένος διεθνώς Έλληνας;
Θα κλείσω με ένα ερώτημα προς εκείνους που απορρίπτουν το
ενδεχόμενο εκλογής πολιτικού στην θέση του ΠτΔ: Θυμάται άραγε κανείς πώς πέρασε
στο συλλογικό ασυνείδητο η θητεία του μη πολιτικού Χρ. Σαρτζετάκη;
Δημοσίευση: Εφημερίδα "στο ΚΑΡΦΙ", 11 Οκτωβρίου 2014
