Το παράδοξο
με την σημερινή κυβέρνηση σε σχέση με προηγούμενες της Μεταπολίτευσης είναι πως
αν και εκλέχθηκε χωρίς αυτοδυναμία, εξασφάλισε ανοχή λαού και πολιτικού κόσμου.
Το κουρασμένο εκλογικό σώμα, πριν τρεις μήνες ψήφισε με διάθεση τιμωρητική και
ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτη πολιτική δύναμη (στις δημοσκοπήσεις το 85% των
ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι τον επιλέγει «διότι δεν πάει άλλο με την
συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ»). Ο ενοχικός, στην πλειοψηφία του, πολιτικός κόσμος
σώπασε και έδωσε χώρο στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση. Οι πολίτες σαν
υπνωτισμένοι θαρρείς και χωρίς διάθεση κριτικής έδωσαν χρόνο στην νέα
κυβέρνηση, εν μέρει και για να τιμήσουν τις επιλογές τους. Έτσι φθάσαμε σήμερα
στο πρώτο τρίμηνο αριστερής διακυβέρνησης να κάνουμε ταμείο.
Φοβούμαι ότι
τα έργα των κυβερνώντων δεν εκπληρώνουν τις προσδοκίες των πολιτών από μια
αριστερή κυβέρνηση. Δεν θα αναφερθώ στα οικονομικά μεγέθη καθώς υπάρχουν πιο
ειδικοί από εμένα να το κάνουν. Θα σταθώ στην ποιότητα της Δημοκρατίας και στα
θεσμικά θέματα.
Ως πολίτης η
«πρώτη φορά αριστερά» ανέμενα να εκφραστεί με ενδυνάμωση της Δημοκρατίας και
των θεσμών. Με διαφοροποίηση της συμπεριφοράς των κυβερνώντων προς το
δικαιότερο για τον πολίτη, με εμπνευσμένη πολιτική πρόταση, με αξιοκρατική και
ορθολογική προσέγγιση στα πράγματα, λέγοντας αλήθεια στους πολίτες.
Το
μεγαλύτερο σφάλμα της Μεταπολίτευσης στη χώρα μας δεν ήταν κατά τη γνώμη μου η
κακή διαχείριση των δημοσιονομικών, αλλά η διάβρωση της σκέψης των Ελλήνων και
η καλλιέργεια μιας διαλυτικής νοοτροπίας και πρακτικής.
Στο
μεγαλύτερό τους αριθμό οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης στόχευαν στην πολιτική
τους επιβίωση και ως εκ τούτου σκέπτονταν διαλυτικά, αναλώνοντας το πολιτικό
τους ανάστημα σε τακτικισμούς επιβίωσης, ιδιαιτέρως δε όταν δεν διαχειρίζονταν
κυβερνητική εξουσία. Σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον ωρίμασαν και τα
περισσότερα μέλη της σημερινής κυβέρνησης. Έτσι τώρα που οι καιροί επιβάλουν να
σκεπτόμαστε δημιουργικά δεν μπορούμε να το κάνουμε.
Θλίβομαι καθώς
δεν βλέπω κάποια προσπάθεια να αλλάξουμε τη βάση της σκέψης μας παρά συνεχίζω
να παρατηρώ την κατά το δοκούν ερμηνεία της πραγματικότητας ως κυβερνητική
επιλογή.
Και μιας και
οι αριθμοί έχουν πάντα διττό ρόλο γοητεύοντας και υπνωτίζοντας ταυτόχρονα θα παραθέσω
τρία αντιπροσωπευτικά, κατά τη γνώμη μου, παραδείγματα, στην Ελλάδα της πρώτης
Αριστερής διακυβέρνησης, όπου 2,5 εκατομμύρια ψήφοι είναι ισχυρή εντολή αλλαγής
πολιτικής στην Ευρώπη των 503 εκατομμυρίων, 14 καταληψίες είναι ισχυρή έκφραση
ενός μαζικού κινήματος της κοινωνίας, αλλά 1.800 μεταλλωρύχοι είναι ένας
αστείος αριθμός εργαζομένων!
Νομίζω πως
ήρθε η ώρα να το πάρουμε αλλιώς πριν μπατάρει το καράβι!
Δημοσίευση: ΣΤΟ ΚΑΡΦΙ - Σάββατο 25 Απριλίου 2015
