Οι ψηφοφόροι του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ
Η οικονομική κρίση που περνά τα τελευταία χρόνια η χώρα έφερε στην επιφάνεια μεταξύ άλλων την ατελή εξέλιξη του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης. Η έλλειψη πόρων ανέδειξε τις παθογένειες της πολιτικής και την χαμηλής πολιτικής ωριμότητας κρίση των πολιτών.
Πολίτες
που στην πλειοψηφία τους αρέσκονται στο να εθελοτυφλούν και να κρίνουν από το
τραγούδι της εκάστοτε πολιτικής σειρήνας, διότι έτσι έμαθαν. Άνθρωποι που
πιστεύουν ότι στη ζωή τα πράγματα γίνονται με τρόπο και όχι με κόπο καθίστανται
εύκολη λεία για τον δημαγωγό που ανέξοδα υπόσχεται. Δοκιμάζουν τη ματαίωση στα
μέσα κάθε πολιτικού κύκλου και αναζητούν νέα πολιτική έκφραση. Αυτή είναι η
συνήθης περιφερόμενη ομάδα ψηφοφόρων που κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα μια και
έχει πειστεί ότι η ιδεολογική συνέπεια δεν της ταιριάζει.
Υπάρχει
όμως και μια δεύτερη «φυλή», εκείνη των «ρομαντικών» (;) αμετακίνητων, που
έχουν σταθερή πολιτική προτίμηση και εξασφαλίζουν έτσι το βασικό εκλογικό
πυρήνα σε μικρά και μεγάλα κόμματα, πάνω στον οποίο τα κόμματα αυτά επιχειρούν
να χτίσουν την δύναμή τους και -γιατί όχι- την επικράτησή τους.
Σε
αυτή τη φάση και με δεδομένες τις εξελίξεις στην κεντροαριστερά, είναι, νομίζω,
σημαντικό να εστιάσουμε στην ομάδα των ψηφοφόρων που προέρχεται από το πάλαι
ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ και αναζητά πολιτική στέγη. Οι πολίτες αυτοί μπορούν
ποσοτικά να προσδιοριστούν στο 8% - 10% του εκλογικού σώματος και να
περιγράφουν ως κεντροαριστεροί ή κεντρώοι στην ιδεολογία, δεκτικοί στις
μεταρρυθμίσεις και τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος και χωρίς
απαιτήσεις με την έννοια του πελάτη – ψηφοφόρου. Με ευρωπαϊκό προσανατολισμό
βλέπουν τη λύση στην επικράτηση της πολιτικής έναντι των αγορών, στο μείγμα
δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στην ύπαρξη κοινωνικού κράτους αλλά και στην
οικοδόμηση ενός κράτους με αξίες, που θα συνδράμει τον πολίτη και δεν θα τον
εχθρεύεται. Οι ψηφοφόροι αυτοί είναι πια απαλλαγμένοι από το πολιτικό
συναίσθημα και αναζητούν ηγέτη.
Οι
υπάρχουσες ηγεσίες δε φαίνεται να τους εκφράζουν, ενώ η μάχη για την αρχηγία
στην Κεντροαριστερά δεν φαίνεται προς το παρόν να δίνει απαντήσεις. Τους
τελευταίους δύο περίπου μήνες το εγχείρημα αναλώνεται στη συζήτηση των
διαδικαστικών και η Επιτροπή που έχει αναλάβει τη διαδικασία αντικαθιστά το
κόμμα που δεν υπάρχει και πρόκειται (;) να δημιουργηθεί. Οι υποψήφιοι χαράσσουν
προσωπικές στρατηγικές και η κούρσα εξελίσσεται σε πολιτικά καλλιστεία όπου οι
δυνητικοί ψηφοφόροι θα επιλέξουν σε ποιον θα δώσουν το «στέμμα». Αν ο υποψήφιος
που θα επιλέξουν επικρατήσει, τότε θα βρουν πολιτική στέγη, αν πάλι όχι, η
αναζήτηση φοβούμαι ότι θα συνεχιστεί καθώς δεν υπάρχει, όπως στο παρελθόν,
συνεκτικός κρίκος ανάμεσα σε εκείνους που θα προσέλθουν στις εκλογές.
Δημοσίευση:
Εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" - Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017
