Οι νέοι άνθρωποι καταγράφονται ως πιο συμβιβασμένοι και αδιάφοροι, χωρίς ιδεολογικές αναζητήσεις, ανησυχίες και προσδιορισμό αφήνοντας στην ουσία τους πενηντάρηδες να αποφασίζουν γι αυτούς. Αντιδρούν σε χρόνους τηλεοπτικούς ως προς το βάθος και τη διάρκεια της αντίδρασής τους και δεν φαίνεται να μπορούν να σχηματοποιήσουν και να ορίσουν τα θέλω και τις ανάγκες τους. Δεν φαίνεται να έχουν τη δυνατότητα να θέσουν ένα στόχο συλλογικό, που να ξεπερνά τον αγώνα για προσωπική ευδαιμονία, και όσο αυτό συμβαίνει, με δυσκολία θα θεωρούνται δύναμη ανατροπής.
Αν και πολλοί πίστεψαν ότι η δολοφονία του άτυχου μαθητή στα Εξάρχεια τον προηγούμενο Δεκέμβριο θα αποτελούσε θρυαλλίδα εξελίξεων που θα προκαλούσε μεγάλες ανατροπές, κανείς δεν είχε μιλήσει για την ιδεολογική ταυτότητα των νέων.
Ας μιλήσουν όμως οι αριθμοί. Τη χρονιά που μας πέρασε έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις και μας δόθηκε η ευκαιρία να μελετήσουμε την πολιτική συμπεριφορά τους.
- Οι νέοι έως 35 χρόνων συνιστούν το 1/3 του εκλογικού σώματος και θα μπορούσαν να επηρεάσουν σημαντικά το εκλογικό αποτέλεσμα αν διαφοροποιούνταν.
- Κατά κύριο λόγο είναι πιο μορφωμένοι από τις άλλες γενιές και απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα.
- Ως ψηφοφόροι, όμως, είναι λιγότερο συμμετοχικοί με έναν στους τρεις να δηλώνει ότι απείχε από τις ευρωεκλογές. Παρ’ όλα αυτά, στις βουλευτικές εκλογές συμμετείχαν, θεωρώντας προφανώς πως στην πολιτική μπορούν να αναζητήσουν λύσεις για τα προβλήματά τους. Οι άνδρες δε συμμετείχαν περισσότερο από ότι οι γυναίκες.
- Συνοψίζοντας τα στοιχεία που περιγράφουν τις επιλογές των νέων, μπορούμε να πούμε ότι στήριξαν κι εκείνοι το δικομματισμό με ποσοστό κοντά στο 75%. Ψήφισαν όμως με κριτήριο την επιλογή προσώπων. Ο ένας στους τρεις επέλεξε να στηρίξει τον πιο ικανό για πρωθυπουργό ή τον υποψήφιο βουλευτή που επιθυμούσε να αναδείξει.
- Προσωποπαγείς και λιγότερο ιδεολογικές είναι οι επιλογές των νέων που δηλώνουν ότι αποφασίζουν τη μέρα των εκλογών τί θα ψηφίσουν (περισσότεροι από ένας στους πέντε), ενδεχομένως για να εξασφαλίσουν ότι δεν πρόκειται να πάνε απέναντι στο ρεύμα.
- Οι νέοι ενώ δεν διαφοροποιούνται σημαντικά από τις άλλες γενιές ως προς τις πολιτικές τους επιλογές δεν επιδεικνύουν αντίστοιχη ιδεολογική συνέπεια. Ένας στους τέσσερις ενώ αρνείται να προσδιορίσει την ιδεολογική του ταυτότητα στην παραδοσιακή κλίμακα Αριστεράς – Δεξιάς, δεν έχει ανάλογη συμπεριφορά όταν πρόκειται για την κομματική του ταύτιση.
- Η αστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει αναδείξει τους νέους, όπως τουλάχιστον καταγράφεται από τη συμπεριφορά τους στις εκλογικές αναμετρήσεις, σε μια δύναμη υπολογίσιμη που να μπορεί να πρωτοστατήσει στις αλλαγές.
- Αποφασιστικό ρόλο για την εναλλαγή των κυβερνήσεων εξακολουθεί να έχει η γενιά των 50άρηδων που συνεχίζει να θέτει την πολιτική και ιδεολογική ατζέντα.
Μεγάλη πρόκληση για τους νέους είναι η περίοδος που διανύουμε. Η κρίση μπορεί να αναδειχθεί σε ευκαιρία, αλλά προϋποθέτει διάθεση και βαθύτερη αναζήτηση για το πώς, το τί και το γιατί της ανατροπής. Σε αυτή τη φάση οι συνθήκες είναι κρίσιμες και ενδέχεται το ένστικτο της επιβίωσης να βοηθήσει τη νέα γενιά να βρει τη θέση που της αξίζει και να αντλήσει δύναμη ώστε να επηρεάσει και ίσως μελλοντικά να καθορίσει τις εξελίξεις.
Περιοδικό ΝΕΜΕΣΙΣ - τεύχος Απριλίου 2010
