Έχουν περάσει εννέα
χρόνια από τότε που ο κ. Αλέξης Τσίπρας μιλούσε για δυσαρμονία ανάμεσα στη
θέληση του λαού και τις επιλογές της κυβέρνησης, που υπό όρους παραβίαζε την
αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Ο νέος τότε, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
απηύθυνε προσκλητήριο στους δυσαρεστημένους από τα Μνημόνια Έλληνες και
επιβεβαίωνε ότι η Αριστερά μπορεί να αφουγκράζεται την κοινωνία και να μιλά εξ
ονόματός της, να δημιουργεί κοινωνικό ρεύμα και να καβαλά το κύμα της
ανανέωσης.
Την περιχαρή νίκη του
2015, μετά από τεσσερισήμισι χρόνια διακυβέρνησης διαδέχθηκε η περίλυπος ήττα
του 2019 και μία ακόμη πιο επώδυνη τον περασμένο Μάιο. Η πολιτική πορεία του
ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε την ανεπάρκεια της Αριστεράς και την πλάνη της τελευταίας
πεντηκονταετίας. Φάνηκε πως τελικά η Αριστερά επέλεξε να κινηθεί σε ένα
παράλληλο σύμπαν που δεν συναντιέται με την κοινωνία. Χωρίς βάθος σκέψης για το
ελληνικό πρόβλημα έμεινε σε ιδεολογήματα που την αποξένωσαν από τους πολίτες.
Η συνειδητοποίηση που
έπρεπε να είχε έρθει το 2019, ήρθε ακαριαία τη νύχτα της 21ης Μαΐου
και ανέδειξε την στρεβλή ανάλυση της πραγματικότητας. Εκείνοι που ισχυρίζονταν
ότι μιλούσαν εκπροσωπώντας αυθεντικά την κοινωνία, προσπαθούσαν να επιβάλλουν
την άποψή τους ως γνώμη της κοινωνίας.
Το κρισιμότερο όμως
όλων είναι πως η ΝΔ το Μάιο, συγκέντρωσε ποσοστό που προσέγγιζε το άθροισμα των
υπολοίπων κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή. Η πολιτική αυτή επιλογή δεν προέκυψε
από ιδεολογική ταύτιση αλλά ως συνειδητή προτίμηση μεταξύ του χάους και μιας
υποφερτής διακυβέρνησης.
Στη φάση αυτή η
πρόκληση για την κοινωνία είναι ποια προσωπικότητα θα κατορθώσει στην επόμενη
τετραετία να αναδειχθεί ως η φυσική ηγεσία της αντιπολίτευσης και θα κάνει την
επανεκκίνηση. Ο κ. Αλ. Τσίπρας βαρύνεται με την αποξένωση των κεντρώων και
κεντροαριστερών ψηφοφόρων από τις πολιτικές διαδικασίες και κυρίως για την
υποβάθμιση των θεσμικών θεμάτων στην ιεράρχηση των κριτηρίων ψήφου.
Οι επιλογές του
ΣΥΡΙΖΑ, έριξαν τον πήχυ, εγκλώβισαν το πολύ δυναμικό κοινό των κεντρώων
ψηφοφόρων στην παραίτηση από το πολιτικό όνειρο, από τα μεγάλα και τα οραματικά
και το οδήγησαν στην συμπόρευση με τις δυνάμεις που αρκούνται στα πρόσκαιρα και
τα ελάχιστα αναγκαία, δηλαδή, στη διεκπεραίωση της καθημερινότητας.
