Στην Ελλάδα δεν συζητάμε όσο θα έπρεπε ή για την ακρίβεια δε συζητάμε αυτά που θα έπρεπε. Ξεκίνησαν διάφορες συζητήσεις τις τελευταίες μέρες με αφορμή τα όσα ντροπιαστικά συνέβησαν. Συζητήσεις που δεν άγγιξαν, όμως, την ουσία των προβλημάτων, αλλά αναλώθηκαν στην υποχρέωσή μας να ακούσουμε τη γενιά των 16άρηδων. Φοβάμαι πως για μια ακόμη φορά οι απόψεις θα κατατεθούν και μόλις το θέμα φύγει από την επικαιρότητα θα ξεχαστεί κι αυτή η γενιά και μαζί με όλες τις προηγούμενες θα συνεχίσει συνθλιμμένη να ψάχνει μόνη της «την άκρη».
Δεν διαφωνώ πως πρέπει να ακούσουμε τα παιδιά, αλλά πιστεύω ότι είναι καιρός πλέον να αντικρίσουμε το πρόβλημα κατάματα. Το πρόβλημα και η αιτία είναι μια άλλη γενιά. Η γενιά των σημερινών 50άρηδων. Μπορείτε να την αποκαλέσετε «γενιά του Πολυτεχνείου», «γενιά της αλλαγής» ή όπως αλλιώς επιθυμείτε. Αυτό που δεν μπορείτε όμως να μην της αποδώσετε είναι πως είναι η γενιά που διαφυλάττει καλύτερα από όλες τις άλλες τα κεκτημένα της.
Οι σημερινοί 50άρηδες, οι νέοι της εποχής που θα έλεγε κι ο Ζαμπέτας, βρίσκονται στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα σε θέσεις κλειδιά. Στον μεν ιδιωτικό είναι επιχειρηματίες που τις περισσότερες φορές μεγάλωσαν μια μικρή επιχείρηση και με σύμμαχο τους καλούς οικονομικά καιρούς εξασφάλισαν επίπεδο διαβίωσης, σημαντικά καλύτερο από εκείνο των γονιών τους.
Στον δημόσιο τομέα, με διαβατήριο κυρίως το απολυτήριο του 6ταξίου Γυμνασίου, έχουν αναρριχηθεί στις θέσεις των τμηματαρχών ή διευθυντών των υπηρεσιών τους και ασκούν εξουσία.
Η υποβόσκουσα κοινωνική σύγκρουση αυτή την ώρα δεν είναι μεταξύ της κοινωνίας και των 16άρηδων είναι μεταξύ των 50άρηδων και των 30άρηδων.
Των 30άρηδων που το 1991 ήταν αγωνιστές μαθητές και διατύπωναν αιτήματα. Που είναι πολύ πιο μορφωμένοι από τους μεγαλύτερους. Που με όραμα και προσπάθεια έχουν πάρει πτυχία, έχουν ανοίξει τον ορίζοντά τους και έχουν άποψη γιατί έχουν δει και «λίγο παραέξω». Εκείνων που σήμερα βρίσκονται στον ιδιωτικό τομέα και δουλεύουν 10 ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα με προϊστάμενο κάποιον που διοικεί το προσωπικό με τρόπο ανάλογο εκείνου του παππού του όταν έβοσκε πρόβατα. Των 30άρηδων που στο δημόσιο τομέα έχουν μπει με διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και αντικειμενικά κριτήρια και που καθημερινά συνθλίβονται από εκείνους που βλέπουν τις εργασιακές σχέσεις όπως στο Βυζάντιο. Καταπιέζοντας δηλαδή με κάθε τρόπο τον κατώτερο και κολακεύοντας με όποιο κόστος τον ανώτερο. Δε διεκδικώ το ρόλο του αυτόκλητου συνηγόρου της γενιάς μου. Ζητώ μόνο το αυτονόητο δικαίωμα στην δημιουργία διότι στις κοινωνίες η συνέχεια εξασφαλίζεται από όλες τις γενιές. Δεν ξέρω αν το συνταξιοδοτικό θα επιβαρυνθεί με την αποχώρηση των 50άρηδων. Εκείνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως αν δεν αλλάξουν τακτική η κοινωνία θα συνεχίσει να επιβαρύνεται.
Δημοσίευση: Εφημερίδα ΝΙΚΗ – 16 Δεκεμβρίου 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου