Ζητείται επειγόντως πολιτικό προσωπικό

 

Η παρατεταμένη κρίση εμπιστοσύνης που καταγράφεται έντονα μετά τις ευρωεκλογές –και δεν φαίνεται να ανατρέπεται– συνοψίζεται εύγλωττα στους στίχους του τεράστιου Μάρκου Βαμβακάρη: «τα ματάκια σου να βγούνε βρε, σαν και μένα δε θα βρούνε». Η κυβέρνηση δείχνει να θεωρεί εαυτήν αναντικατάστατη. Παρακολουθώντας τις δημοσκοπήσεις όπου το δεύτερο κόμμα καταγράφει χαμηλές πτήσεις, επενδύει στο επιχείρημα ότι η εκλογική της πριμοδότηση είναι μονόδρομος, προβάλλοντας τη «σταθερότητα» που, κατά την άποψή της, διασφαλίζεται μόνο με μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ και πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο, η κοινωνία δεν συμμερίζεται αυτή την οπτική.

Η πολιτική στην Ελλάδα εξακολουθεί να ασκείται με το «Εγχειρίδιο» της Μεταπολίτευσης, ενώ ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει ριζικά. Σε ποια σταθερότητα, λοιπόν, αναφέρεται η κυβέρνηση; Σε εκείνη όπου, όπως δηλώνουν οι εργαζόμενοι, ο μισθός αρκεί για μόλις είκοσι ημέρες τον μήνα; Στη χώρα όπου η ακρίβεια καθιστά την καθημερινή επιβίωση τον μοναδικό στόχο; Ή σε μια κοινωνία όπου το 70% πιστεύει ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση και το 86% δηλώνει πως βρίσκεται στην ίδια ή χειρότερη προσωπική κατάσταση σε σχέση με πέρυσι; (Metron Forum 2.0, Σεπτέμβριος 2025)

Στην παγκόσμια έρευνα του Ινστιτούτου Pew Research, αποτυπώνεται ξεκάθαρα το χάσμα πολιτών και πολιτικού συστήματος. Οι Έλληνες περιγράφουν τους πολιτικούς ως ανειλικρινείς (78%) που αδυνατούν να κατανοήσουν τις ανάγκες των πολιτών (73%) ή να εστιάσουν στα σημαντικότερα προβλήματα της χώρας (69%), που φείδονται ηθικής (68%) και που δεν διαθέτουν τα κατάλληλα προσόντα για να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους (63%). Οι πολίτες θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα χρειάζεται σημαντική ή πλήρη μεταρρύθμιση (83%) αλλά νιώθουν πως αυτό το αίτημα θα παραμείνει ανεκπλήρωτο (68%).

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, όπου η ανάγκη πολιτικής αλλαγής είναι διατυπωμένη αλλά μοιάζει ανέφικτη, η χώρα κινείται σε ένα μεταίχμιο. Τα κόμματα έχουν πάψει να λειτουργούν ως φυτώρια νέων στελεχών, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες μένουν εφήμερες και χωρίς συλλογική εκπροσώπηση και η αναγέννηση του συστήματος –αν και επιτακτική– φαντάζει μακρινή.

Έτσι σήμερα βιώνουμε μια πραγματικότητα που εντείνει συνειδητά τις κοινωνικές ανισότητες, με την κυβέρνηση να επωφελείται διότι όσο μεγαλύτερη η ανισότητα, τόσο χαμηλότερη η συμμετοχή των πολιτών και, κατά συνέπεια, η πολιτική τους δύναμη.

Το πολιτικό σύστημα αξιοποιεί την ίδια του την ανεπάρκεια για να απομακρύνει τους ψηφοφόρους από την κάλπη, συρρικνώνοντας την εκλογική βάση καθίσταται ευκολότερη η διατήρησή του. Στη μικρότερη βάση, είναι πιο εύκολο να εμφανιστείς «αναντικατάστατος».

Για την κοινωνία, όμως, το αδιέξοδο δεν μπορεί να είναι ο μόνος ορίζοντας, έτσι είναι πιθανό στις εκλογές να πριμοδοτηθούν δυνάμεις που σήμερα δεν είναι στο οπτικό μας πεδίο, ως ένα βήμα προς τη λύτρωση.

Δημοσίευση 23/9/25, εφημερίδα ‘ΤΑ ΝΕΑ’, σελ. 12