Η «σταθερότητα» της ακινησίας

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των τριών χωρών με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην ΕΕ. Στον δείκτη ικανοποίησης από την οικονομική τους κατάσταση, οι Έλληνες τη βαθμολογούν με 5,3 στα 10, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 6,6. Σχεδόν οι μισοί πολίτες (46,3%) δηλώνουν ότι αδυνατούν να ανταποκριθούν σε μια έκτακτη οικονομική δαπάνη, ενώ το 43% έχουν απλήρωτες οφειλές.

Σε έρευνες που αφορούν τα εισοδήματα, οι μισθωτοί αναφέρουν πως ο μισθός τους δεν φτάνει για να «βγει» ο μήνας, ενώ και η ποιότητα των υπηρεσιών αξιολογείται αρνητικά. Σε όλα αυτά προστίθενται τα ευρήματα της παγκόσμιας έρευνας του Ινστιτούτου Gallup για την ευτυχία, όπου η Ελλάδα κατατάσσεται στην 81η θέση μεταξύ 147 χωρών, με καλύτερη επίδοση στο παρελθόν την 42η θέση.

Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα. Και δεν περιλαμβάνει την προσωπική ματαίωση που καθένας και καθεμιά μας μπορεί να αισθάνεται από μια καθημερινότητα που δεν μας αξίζει, είτε πρόκειται για τις πλημμελείς υπηρεσίες της αυτοδιοίκησης είτε για τη γενικότερη αίσθηση διαφθοράς και αδικίας.

Κι όμως, αυτή την εικόνα η κυβέρνηση αποκαλεί «σταθερότητα». Ευρισκόμενη στο δεύτερο μισό της δεύτερης θητείας της, φαίνεται να βλέπει τα πράγματα μέσα από τον δικό της μικρόκοσμο, θεωρώντας πως η κοινωνία συμμερίζεται την ίδια εντύπωση. Όμως, όπως αναφέρει και το λεξικό, σταθερότητα σημαίνει κάτι που παραμένει στην ίδια θέση ή κατάσταση. Στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για τη διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης.

Οι δημοσκοπικές τάσεις δείχνουν πως τα περιθώρια ανάκαμψης του κυβερνητικού χώρου συρρικνώνονται. Αυτό αναμένεται να εντείνει τις προσπάθειες προσέγγισης δύο διαφορετικών εκλογικών δεξαμενών: των δεξιών ψηφοφόρων και του κεντρώου χώρου.

Προς τα δεξιά ενδέχεται να συγκινήσει καθώς αρκούν μερικές εθνικιστικές κορώνες και υπαινιγμοί «παράδοσης και θρησκείας» και οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι, στη βάση της εγγύτητας με την εξουσία και τα προνόμια που μπορεί να προσφέρει, να γυρίσουν.

Στον κεντρώο χώρο, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς. Εκεί, οι πολίτες δεν προσβλέπουν σε προνόμια, αλλά σε ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης, αυτό που εξήγγειλε το 2019 ο κ. Μητσοτάκης, αλλά ποτέ δεν εφάρμοσε: την Ελλάδα των «αρίστων» και όχι των «αρεστών», τη χώρα της ορθής πρακτικής και του ορθού λόγου, την πολιτεία όπου δε θα λειτουργεί σαν βυζαντινή φατρία όπου η εγγύτητα, το γένος ή η οικογένεια αποτελούν κριτήριο σε κάθε απόφαση.

Ακόμη και η επίκληση της λέξης «σταθερότητα» αποκαλύπτει, τελικά, την αλαζονεία της κυβέρνησης. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το «επιτελικό κράτος» που έχει μετατραπεί σε ένα αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης που παράγει ακρίβεια, σκάνδαλα και εν τέλει πολιτική φθορά, η κυβέρνηση ανερυθρίαστα ζητά την επανεκλογή της. Ζητά δηλαδή να παραμείνει «σταθερή» στη θέση της για να συνεχίζει να παράγει ρευστότητα στις ζωές μας.

Δημοσίευση: Εφημερίδα ‘ΤΑ ΝΕΑ’, 20/10/25, σ.12