Κεκτημένα συντεχνιών vs Δικαιώματα πολιτών

Συχνά γίνεται συζήτηση για τις εργασιακές σχέσεις, για το δίλημμα δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα και για το αν οι ώρες που δουλεύουμε έχουν τελικά ως αποτέλεσμα να χάνουμε τη ζωή μας αφού δεν προλαβαίνουμε καμία άλλη δραστηριότητα μέσα στην ημέρα.
Ο εργαζόμενοι στην Ελλάδα μπορούν να κατηγοριοποιηθούν εργαζόμενους Μόσχας (επί Σοβιετίας) και Νέας Υόρκης.
Στην κατηγορία Σοβιετική Μόσχα είναι οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Στην κατηγορία ΝΥ είναι όσοι εργάζονται στο μεσαιωνικό ιδιωτικό τομέα. Οι διαφορές είναι προφανείς.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται σε φορείς χωρίς management και συγκεκριμένο μοντέλο διοίκησης ενώ έχουν τη χαρά να έχουν το μόνο συνεπή εργοδότη σε αυτή τη χώρα που είναι το ελληνικό δημόσιο. Είναι οι εργαζόμενοι που δουλεύουν σύμφωνα με το ωράριο που προβλέπει ο νόμος και τις περισσότερες φορές πολύ λιγότερο, που αν κάνουν υπερωρίες τις πληρώνονται (και που αν δεν τις κάνουν πάλι στις πληρώνονται), που αν αποφασίσουν αν γεννήσουν δεν θα νιώσουν ενοχές και που βεβαίως δεν έχουν να ανησυχήσουν για τίποτα καθώς δεν πρέπει να «πιάσουν» κάποιον οικονομικό στόχο ή να επιδιώξουν την αύξηση της παραγωγικότητάς τους.
Στον αντίποδα βρίσκονται τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι οποίοι εργάζονται τις περισσότερες φορές σε επιχειρήσεις όπου το μοντέλο διοίκησης είναι παρόμοιο με εκείνο που είχε ο παππούς μου όταν έβοσκε τα πρόβατά του στην όμορφη Γκιόνα, με ατελείωτα ωράρια εργασίας, με οικονομικούς στόχους, με απλήρωτες υπερωρίες και βεβαίως με ένα σύμπλεγμα ενοχικών συναισθημάτων που τους δημιουργεί το σύστημα στο οποίο εργάζονται όταν αρρωσταίνουν, γεννούν ή αποφασίσουν να αργήσουν λίγο το πρωί για να συνοδεύσουν το παιδί τους την πρώτη του μέρα στο σχολείο.
Η δεύτερη κατηγορία δουλεύει και παράγει για να υπάρχει η πρώτη και να μας ταλαιπωρεί. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι τελωνειακοί υπάλληλοι οι οποίοι εσχάτως ταλαιπωρούν όλο το κοινωνικό σύνολο. Αντιδρούν για την πρόσφατη απόφαση του υπουργού οικονομίας που αφορά στην καταβολή των αποζημιώσεών τους από τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι από ειδικό λογαριασμό όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. Στο σημείο αυτό αναρωτιέμαι με ποιο δικαίωμα μια ομάδα εργαζομένων μπορεί να ταλαιπωρεί όλη την κοινωνία. Περίπου 3.500 υπάλληλοι ταλαιπωρούν εκατομμύρια εργαζόμενους και πολίτες. Δε με αφορά το δίκαιο ή άδικο των αιτημάτων τους, αυτό που με τρομάζει είναι πως ζω σε μία χώρα όπου είναι έρμαιο των αποφάσεων κάθε λογής επαγγελματιών που μπορεί να ξυπνήσουν αύριο και να αποφασίσουν πως θα πρέπει να πληρώσω τη βενζίνη με καπέλο για να διατηρήσουν εκείνοι τα κεκτημένα τους. Η κυβέρνηση αδυνατεί να μου εξασφαλίσει ακόμη και τα στοιχειώδη δικαιώματα μου που κάποια κατηγορία εργαζομένων μου στερεί. Άραγε οι κύριοι υπουργοί ζουν σε αυτή τη χώρα ή νομίζουν πως η Ελλάδα είναι από τη Βαλαωρίτου μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου;