Αρκεί μια ομάδα «ταραξιών» για να κάνει το γήπεδο μπάχαλο…

Εμείς ή εσείς; Αυτοί ή οι άλλοι; Οι πάνω ή οι κάτω; Οι βόρειοι ή οι νότιοι; Δεξιά ή αριστερά; Πρόοδος ή συντήρηση; Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο;

Οι κοινωνίες από καταβολής τους έψαχναν διαχωριστικές γραμμές. Για να διακριθούν οι μεν από τους δε. Ο κόσμος έζησε μεταπολεμικά σε μια διαίρεση. Χώρες και λαοί συντάχθηκαν πίσω από τον πόλο που τους συγκινούσε ή τους βόλευε.

Η ταύτιση με τη μια ή την άλλη μεριά είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση. Οι κοινωνίες άλλωστε προσδιορίζονται έτσι.

Στην Ελλάδα σήμερα αναζητούμε αυτή τη διαχωριστική γραμμή, για να προσδιοριστούμε ως έθνος, για να πάρουμε θέση ως πολίτες.

Ποια είναι σήμερα η διαιρετική τομή της κοινωνίας; Από πού πηγάζει και πως θα επηρεάσει το μέλλον της χώρας;

Κατά την άποψή μου η διαχωριστική γραμμή έχει ιδεολογικό πρόσημο και συμπεριφορική αναφορά.

Οι Έλληνες σήμερα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Στους δημιουργικά και στους καταστροφικά σκεπτόμενους.

Οι μεν πρώτοι είναι εκείνοι που αποφάσισαν να πάρουν το δύσκολο δρόμο. Το δρόμο του κόπου και όχι του τρόπου. Εκείνοι που παλεύουν μόνοι τους, που θέλουν μια ζωή αξιοπρεπή, χωρίς προσωπικές εξαρτήσεις. Εκείνοι που στο πλαίσιο της ευγενούς άμιλλας θα προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι και να φθάσουν το διπλανό τους. Να κερδίσουν μέσα από το ταξίδι και με τον τρόπο και τη συμπεριφορά τους να ωφελήσουν το κοινωνικό σύνολο. Είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι χωρίς δουλειά δε γίνεται τίποτα, ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται».

Υπάρχει και η άλλη κατηγορία όμως. Εκείνων που η ζωή, η κοινωνία, το σύμπαν τους χρωστάει, διότι απλά υπάρχουν. Εκείνοι που έχουν μόνον απαιτήσεις από τη ζωή αλλά όχι και υποχρεώσεις. Ο ελληνάρας που με λίγη μαγκιά και τσαμπουκά θα επιβληθεί.  Που θα απαιτήσει διορισμό στο Δημόσιο και θα σκαρφιστεί μετά τρόπους για να μη δουλεύει. Που τον απασχολεί πως θα διαλύσει το σύμπαν για να νιώσει καλύτερα. Γιατί να κοπιάσεις να γίνει καλύτερος, όταν μπορείς να συνθλίψεις τον καλύτερο και να τον φέρεις στα μέτρα σου; Έτσι έχει, άλλωστε, νόημα η διάλυση των πάντων, ο υποβιβασμός των άλλων.

Αυτές λοιπόν είναι οι δύο βασικές σχολές σκέψης σήμερα στη χώρα. Η πρώτη έχει συνταχθεί με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και μπορεί σε μια προτεσταντική λογική να λειτουργήσει, μπορεί να φερθεί σα νοικοκύρης, όπως λέγαμε παλιά.

Η δεύτερη, η επικρατούσα δυστυχώς, φέρεται σαν τον κ. Βαρουφάκη και την κ. Κωνσταντοπούλου. Με μαγκιά και τσαμπουκά θα σας διαλύσω. Θέλω να είμαι μέρος της ζωής σας, αλλά με τους δικούς μου όρους. Η κοινωνία να έρθει στα δικά μου τα μέτρα, δε θα μπω εγώ στους κανόνες της.

Εκτιμώ πως η πρώτη κατηγορία είναι πλειοψηφική αλλά εσωστρεφής. Η δεύτερη μειονοτική και εξωστρεφής, γεγονός που κάνει τη διαφορά. Αρκεί μια μικρή ομάδα ταραξιών να κάνει ένα γήπεδο μπάχαλο και να στιγματίσει μια κοινωνία. Το αξίζουμε; 

Δημοσίευση: ΤΟ ΠΑΡΟΝ, Κυριακή 31 Μαΐου 2015, σελ. 9